زندانی

روزگاریست که زندانیم ... دل غریب است و جان غریب تر .... آسمان نیز چشم بر هم نهاده ... سکوتی سرشار از تنفر بر بلور دلم تلنگر می زند .  

 بود و نبودتان آزارم می دهد ... تا کجا ادامه می دهی ؟!!

راه، امانم را بریده ... باید رفت ؟ تا کجا ؟! نمی دانم !  

چرا آزارم می دهید ؟!! من از دنیای شما هیچ نمی خواهم !!! رهایم کنید ! از محبت و تنفرتان بیزارم ! از خنده های تلختان ! از ضعیف رنجیدنتان ! مرا رها کنید !  

خواهم رفت از دغدغه های دنیایتان ! گوشه ای از زمین کفایتم می کند ... 

از تو بیزارم ! از تو که مرا تا جنون می کشانی ! 

سکوت می خواهم ! خلوتی با خودم !     

دلم رنجیده ! از ... چگونه بگویم ؟  

اندیشه ای آزارم می دهد !  

آرزویی نا آشنا به سراغم آمده ! تا کنون هیچ گاه چنین آرزویی نداشتم ! حتی از داشتنش نیز می هراسیدم ! حال روزگار حسرت چنین آرزویی را بر دلم گذاشته !! 

می نویسم تا در خاطرم بماند چه کسی بذر این آرزو را در دلم نهاد !!!